نشاط این بهارم بی گل رویت چه کار آید

بعد به خودم اومدم و دیدم چند روزه دوباره مدام دارم گریه می‎کنم. بیدار میشم و گریه می‎کنم. از خانه کار می‎کنم و گریه می‎کنم. چای می‏‎خورم و گریه می‎کنم. دراز می‎کشم و به صدای پرنده‎ها گوش می‎دهم و گریه می‎کنم. پتو را می‎پیچم دور خودم و سرم را فشار می‎دهم داخل بالشت و گریه می‎کنم. در تاریکی می‎نشینم روی تخت و می‎زنم روی حروف و گریه می‎کنم. انگار شخصیت یک فیلم خیلی غمگینم. از آن‎ها که مثلا در یک لحظه تمام زندگی و کس‎‎وکارشان را از دست داده‎اند. مثلا ژولی فیلم آبی کیشلوفسکی‎ام. شاید دلتنگ میم‎ام. بیشتر از دو هفته است هم را ندیده‎ایم. وقتی طولانی نمی‎بینمش یادم می‎رود که خوشبختم و زندگی را دوست دارم. یادم می‎رود که پله‎ها را به خاطر لحظه‎ای بالا می‎دوم که درب را قبل رسیدنم باز می‎کند و بهم لبخند می‏زند و دستانش را باز می‎کند تا به محض وارد شدن بغلم کند و ببوسدم. دلم برای صورتش خیلی تنگ شده است. برای گوشه‎ی چشم‎هایش که موقع دقیق حرف زدن جمعشان می‎کند. یا حالت انگشتانش موقعی که سیگار می‎کشد. از نودوشش درآمده‎ام اما انگار هنوز دست و پایم را گرفته. چه قدر از زندگی ترسیدم پارسال. نشسته بودم روی نیمکت پارک خانه هنرمندان و داشتم با دوست تازه‎ام که آن موقع هنوز دوستم نبود و اما الان انگار دوستیم حرف می‎زدم. هوا نیمه ابری بود و زمین فوتبال بچه‎ها خالی بود و گربه‎ای آن طرف زمین روی چمن‎های خیس بازی می‎کرد و سبز درختان سبز تازه و روشن اول بهار بود و پشت سرمان دو دختر خیلی جوان سازدهنی و ویولون می‎زدند و منم داشتم سعی می‎کردم یک حرفی پیدا کنم تا به الف بزنم. گفتم بهش بدی من این است که در زندگی که مدام دگرگون می‎شود و ثابت نمی‎ماند دنبال ثباتم. بعد یک سری حرف‎های بی‏ربط و باربط زدیم و کم‎کم انگار صمیمی شدیم. ساعت حدود شش. نشسته بودم کف زمین پارک خانه هنرمندان و بچه‎ها آمده بودند در زمین فوتبال و گربه رفته بود اما هنوز آسمان ابر بود و سبز درختان جوان و صدای ساز دهنی و ویولون می‎آمد و داشتم برای الف می‎گفتم که تجربه‎ی پنیک اتک نسبتم را با زندگی چه قدر تغییر داد. بعد دلم می‎خواست یکی ازم فیلم می‎گرفت. دلم می‎خواست زبان تنم را وقتی صریح از خودم حرف می‎زنم ببینم. یک بغضی هم مدام می‎آمد پشت گلوم و می‎خوردمش و الف یک جوری با شیشه‎ی آب معدنی سرش را گرم کرده بود که انگار مکعب روبیک است. خیلی حرف زدم. خیلی‎هایش را یادم هست اما دلم نمی‎خواهد بنویسمشان. یکی را یادم هست و دلم می‎خواهد بنویسم. داشتم می‎گفتم چه قدر در لحظه‎های حمله تنها بودم و ترسیده و بعد گفتم آن تابستان مرگبار برگشتم به ادبیات. یا حداقل فکر کردم باید برگردم به ادبیات. ادبیات انگار صدایم می‎کند و می‎گوید: « بیا عزیزم. من بلدم آرامت کنم بدون اینکه ازم بخواهی. بذار نشانت بدم که تو در این تنهایی تنها نبودی. بزرگ‎ترین تسلی روی کره‎ی زمین. بیا عزیزم. بیا اینجا».