I will survive

روی لباس طوسی‎ آستین بلندم که برای باشگاه رفتن می‎پوشم نوشته شده استKeep up Don't give up. لباس را پاییز دو سال پیش از پاساژ رضا داخل بازار تهران خریدم. از رنگ و مدل بی‎خیالش خوشم آمد. وقتی می‎پوشیدمش شبیه دختران خیلی جوان اروپایی می‏‎شدم که یله و آسوده به سمت زندگی می‎روند، سیگارهای باریک ارزان می‎کشند، سفر می‎روند، خیابان‎گردند، کیف لاغر چرمی روی دوش می‎اندازند و کیفشان پر است از کاغذپاره، فندک‎های مستعمل، کتابی کم حجم و رژ لبی قدیمی. تمام نشانه‎ها و ویژگی‎هایی که من ندارم. لباس را احتمالا آن زمان برای این خریدم که به چنین تصویری از خودم نیاز داشتم. تصویری که هنوز هم ازم دور است. هنوز در برابر زندگی سخت‎گیر و بدقلقم. لباس رسمی می‎پوشم. سفر نمی‎روم. سیگار گران می‎کشم. از آن دختر، من فقط کیف چرمی، کاغذپاره‎، فندک و رژ لب را دارم. مدام درگیر تصویرهای اشتباه از خودمم. مدام سعی می‎کنم با ظواهر بی‎اهمیت خودم را در ذهنم به تصویرهای ایده‎آلم نزدیک کنم اما در واقعیت عقب می‎مانم.

چهارده روز است ورزش می‎کنم. اسم رشته‎ی ورزشی که انتخاب کرده‎ام تی.آر.ایکس است.  قبل از شروعش هیچ شناختی نداشتم؛ انتخابش کردم چون به ساعت زندگی کارمندی من می‎خورد؛ ده دقیقه ایستادم و تماشا کردم و خوشم آمد. دیدم شاد و انرژی‎بر است. تمرکز و دقت می‎خواهد. تمام سال‎های زندگی‎ام از ورزش کردن فرار کرده‎ام. به‎ظاهر بدن متناسبی دارم اما بافت‎های بدنم از درون بسیار ضعیفند. آنقدر ضعیف که یک‎بار لرزش شدید عضلات دستم بیم ام‎اس را به دلم انداخت. از ورزش گریزان بودم چون بزرگ‎ترین نقطه‎ضعفم در سال‎های درس‎ خواندن بود. شاگرد درس‎خوان مدرسه وسط دراز و نشست رفتن از درد عضلات شکم به خودش می‎پیچید و نفسش بند می‎آمد. نمره‎ی ورزشم همیشه با ارفاق نوزده یا بیست داده می‎شد تا معدلم افت نکند. حالا که سال‎ها گذشته وقتی به نمره‎های بالای ورزشم فکر می‎کنم به نظرم بیخود می‎آیند. ترجیح می‎دهم همان نمره‎های پایین در کارنامه‎ام ثبت و معدلم از بیست کمتر می‎شد اما با آن ارفاق‎های پی‎در‎پی در سال‎های کودکی‎ام یادم نمی‎دادند که می‎توانم از زیر نقاط‎ ضعفم فرار کنم و به توانمند بودن در همه‎ی ویژگی‎ها تظاهر کنم. گریزی که با بخشی از جانم یکی شد و در بزنگاه‎های مختلف زندگی‎ام به آن پناه بردم. نقاط ضعفم را مدام در لایه‎های پیچ‎در‎پیچی پنهان می‎کردم تا نقاط قوتی را که حالا دقیقا نمی‎دانم چه‎قدر قوت دارند با رنگ و لعاب اغراق‎شده‎ای به نمایش بگذارم تا تصویر خوبم از خودم خراب نشود.

جلسه‎ی اول کلاس ورزشم اضطراب دارم. وارد سالن می‎شوم و کفش‎‎های زرد و نوی ورزشی‎ام را می‎پوشم. بلوز و شلوار طوسی‎ تنگ تنم است و بطری آبم را هم همراهم آورده‎ام. یک گوشه می‎نشینم و به کلاس قبلی که هنوز تمام نشده نگاه می‎کنم. زن‎هایی با بدن‎هایی دفرمه برای انجام حرکات و تمرین‎ها تقلا می‎کنند و مربی‎شان با شمردن بلند تعداد حرکات و تکرار «تو می‎تونی»، «کم نیار» و «بجنب» ترغیبشان می‎کند که بدن‎هایشان را حرکت دهند. صدای موزیک ریتمیک آنقدر بلند است که صدا به صدا نمی‎رسد. به بدن‎هایشان نگاه می‎کنم به بدنم نگاه می‎کنند. به بدن مربی‎ها نگاه می‎کنم. اینجا هستم که از بدنم چه بسازم؟ یک بدني قوی‎تر و ورزیده‎تر؟ اینجا هستم که به خودم چه چیزی را ثابت کنم؟ هنوز خوب و خوش‎فرمم؟ یا برای اولین بار در جمع به ضعف بدنی‎‎ام اقرار کنم، بپذیرمش و از یکی از موانع ذهنی‎ام بپرم؟ مربی ورزشم را «سمیه جون» صدا می‎کنیم. سی‎وپنج ساله است و نزدیک به هشت سال است که  به طور مداوم ورزش می‎کند. تعریف می‎کند که در سال اول ورزشش هیچ پیشرفتی نداشته است. تاکید می‎کند از ضعیف بودن و کند بودن دلزده نشویم و به بدنی که سال‎ها فراموشش کرده‎ایم فرصت بدهیم خودش را بازیابی کند.

 تی.آر.ایکس مدرن و جذاب است و با تکیه بر دو بند، جاذبه‎ی زمین و وزن بدن انجام می‎شود. در ویدئوهای تمرینی‎اش در یوتیوب زنان و مردان زیبایی به راحتی و با لبخند حرکات را به سادگی انجام می‎دهند. فریب می‎خورم. تمرین‎ها برای من ]و هم‎باشگاهی‎هایم [به سادگی که ویدئوهای یوتیوب یا خود «سمیه جون» نشانمان می‏دهند،نیستند. با بندها درگیرم. با بدنم درگیرم. نمی‎توانم بدن سبکم را به چابکی «سمیه جون» تکان بدهم. حرکات را طول می‎کشد تا متوجه شوم. پاشنه و پنجه‎ی پایم را گاهی با هم اشتباه می‎گیرم و موقع انجام اولین حرکات، دست‎ها و پاهایم و ستون فقراتم واقعا می‎لرزند. اواخر جلسه‎ی اول موقع انجام تمرین کششی عضله‎ی پشت پای راستم می‎گیرد و می‎افتم کف نرم سالن و داد می‎زنم از درد. درد را داخل تمام مویرگ‎ها و عصب‎هایم برای مدت یک دقیقه حس می‎کنم. نمی‎توانم بدنم را رها کنم و از گوشه‎ی چشمم اشکم می‎ریزد.

اساس تی‎.آر.ایکس بر اعتماد است. لحظه‎ی اول شروع کلاس که مربی‎ام بندها را در دستش گرفته بود و یادمان می‎داد چگونه باید ارتفاعشان را تنظیم کنیم  بهمان گفت باید با این بندها دوست شویم و همیشه خیالمان راحت باشد که تحت هیچ شرایطی ما را نمی‎اندازند؛ حتی اگر با پاشنه‎ی پا در یک بند بین زمین و آسمان رها باشیم. اینجا همان جایی است که برای من مهم است. همان لحظه‎ای که گوش‎هایم تیز می‎شود و ذهن کلمه‎سازم سعی می‎کند این جمله‎ها را به خاطر بسپارد تا شاید روزی شبیه امروزی در نوشته‎ای شبیه‎ای این نوشته حتی اگر موجز و خلاصه به یادشان بیاورد.

ورزش تمرین استقامت است. چشم در چشم شدن با ضعف‎ها و توانایی‎ها در ساحت بدن. دیدن کاستی‎ها و تلاش برای کمرنگ کردن نقاط ضعف. ورزشکاران در ساعت ورزش از چرخه‎ی زندگی روزمره بیرون می‎زنند و به جنگ می‎روند. جنگ با محدودیت‎ها. هر بار که وسط ورزش عضله‎ام می‎گیرد و نفسم از درد بند می‎آید یا حس می‎کنم نمی‎توانم حرکتی را انجام دهم به قهرمانان المپیک و جهان و صورت‎های خسته‎ و تن‎های عرق‎کرده‎یشان فکر می‎کنم. آن لحظه‎ی ایستادن و افتخار چه روزهای افتادن و نتوانستن را در جلا و شکوه خود پنهان کرده‎ است. چند بار ناامید شده‎اند و حس کردند ضعیفند تا به این لحظه‎ی تثبیت توانایی رسیده‏‌اند؟ چند بار بدنشان آسیب‎ دیده تا ورزیده شده؟ حرف «سمیه جون» کاش همیشه در گوشم بماند که همه‎ی آن‎هایی که حرفه‎ای ورزش می‎کنند با درد فیزیکی غریبه نیستند. چه بعد از یک جلسه و چه بعد از ده سال ورزش حرفه‎ای. در ورزش انگار پایانی وجود ندارد. مدام ترغیب می‎شوی که پیش بروی و از خودت جلو بزنی. اگر ده ثانیه توانستم بدنم را در این حالت نگه دارم دفعه‎ی بعد باید بتوانم دوازده ثانیه نگه‎ش دارم. این‎بار به جای هشت بار انجام یک حرکت سعی کنم ده بار انجامش دهم و تغییر این ثانیه‎ها و افزایش تک رقمی این حرکات ساده نیست. باید خودت را و بدنت را از یک سطحی به سطح دیگر برسانی؛ آن هم در تنهایی و با بدنت.

دو هفته است ورزش می‎کنم. شب‎ها از شدت بدن درد سخت می‎خوابم و روزها با این درد نازک در دست‎ها و کمر و پاهایم سر کار اذیت می‎شوم. هنوز تغییر چشم‎گیری در بدنم نمی‎بینم اما ذهنم فراتر رفته است. آن یک ساعت در باشگاه بودن به هیچ چیزی نمی‎توانم فکر کنم جز تصویر خودم در آینه‎های سرتاسری سالن که نفس کم‎ می‎آورد، می‎افتد، بلند می‎شود، دوباره تلاش می‎کند، لحظه‎هایی هم از درد داد می‎زند، به خودش می‎پیچد، پنجه و پاشنه‎ی پاهایش را در بندها قفل می‎کند و میان جاذبه‎ی زمین و وزن بدنش تقلا می‎کند. درآن لحظه‎ها اما گاهی ذهنم با لایه‎های دردناکش درگیر می‎شود. بندها خیلی ذهنم را شفاف و روشن می‎کنند. انگار با لحظه‎هایی از حقیقت روبه‎رو می‎شوم. لحظه‎هایی که خودم را به بندها آویزان می‎کنم و درد در نخاع و ساق‎پاهایم می‎پیچد از فضا و آدم‎های باشگاه جدا می‎شوم و به بندهای زندگی‎ام فکر می‎کنم. به کار. به آینده. به رابطه. در بیست‎وهفت سالگی حس می‎کنم به قدر کافی برای زندگی آماده نیستم. مدام خودم را زیر یک سری توانمندی‎هایم پنهان کرده‎ام و ضعف‎هایم قوی‎تر شده‎اند. نمی‎دانم اما حالا دلم می‎خواهد خودم را شبیه ساعات تمرین در باشگاه به بندهای زندگی بیاویزم. مطمئن شوم اگر بیافتم قوی‎تر می‎شوم. نترسم. این از همه مهم‎تر است.