در نهضت عظیم دو بازویش من گریه‎ام گرفته که آخر آخر چرا پرنده به دنیا نیامدم

آن اوایل که با هم آشنا شده بودیم چند باری بهم گفت که ظرافت صورتم و حالت لب‎ها  و چانه‎ام مرا شبیه پرنده‎ها می‎کند و حتی چندباری هم صدایم کرده بود «پرنده‎ی من». برای من خطاب دلنشینی بود. هولم می‎داد در دنیای قصه‎ها. می‎توانستم با همین ترکیب «پرنده‎ی من» داستان بنویسم و تصویر بسازم. مثلا خیال کنم پرنده‎ی کوچکی هستم که بر شانه‎های او زندگی می‎کنم و از دستانِ او دانه تک می‎زنم. پنجشنبه شد بیست‎ویک روز که هم را ندیده بودیم. برای من خیلی طولانی‎تر از بیست‎ویک روز گذشت. شبیه یک فصل کشدار کلافه‎کننده.پنجشنبه‎ها نیمه وقتم. از هشت و نیم صبح تا دوازده و نیم ظهر. از شش صبح که چشمم را باز کردم دلم رفته بود در ساعت یک و نیم ظهر و آنجا می‎تپید. اگر مثل هر پنج‎شنبه رأس دوازده‎ونیم بیرون بزنم و به قطار برسم و به ترافیک خیابان منتهی به خانه‎اش نخورم. راس یک و نیم راه پله‎ها را دویده‎ام بالا و همچنان که نفس‎نفس می‎زنم قبل از اینکه با انگشتانم بکوبم به درب خودش درب را باز می‎کند و من لبخند می‎زنم و یادم می‎آید که یکبار گفته بود همیشه صدای پا و نفس‎هایم را قبل رسیدنم می‎شنود و می‎شناسد. چهار ساعت سر کار بودن اندازه‎ی چهل ساعت گذشت. نیم‎فاصله زدم. غلط‎های املایی را درست کردم. علامت سجاوندی را در جای دقیق گذاشتم. رفتم در بالکن سیگار کشیدم. برگشتم پشت میز. آنقدر رفتم و برگشتم که ساعت در دوازده‎ونیم قرار گرفت. مثل یک پرنده از محل کارم بیرون زدم. آن روز شبیه‎ترین حالت را به یک پرنده‎ داشتم. کوچک و بی‎قرار. جریان هوا را میان موهایم حس می‎کردم. روی پل هوایی بزرگ نزدیک خانه‎اش میدان آزادی و پرچم‎های رقصان در باد را نگاه می‎کردم و با خودم خواندم: «ای کاش من هم پرنده بودم با شادمانی پر می‎گشودم». اگر زود تاکسی گیرم بیاید. اگر این خیابانِ بلند شلوغ این بار ترافیک نداشته باشد. اگر در خیابان به کسی نخورم. اگر کسی ازم آدرس نپرسد. اگر تلفن همراهم بدموقع زنگ نخورد. من یک و بیست‎ و هشت دقیقه دارم کوچه را با شوق تند تند راه می‎روم و یک بیست‎ونه دقیقه در راه پله می‎دوم و یک و سی دقیقه درب را باز کرده. بعد از بیست و یک روز. من بند کفشم را باز می‎کنم و او کیفم را از شانه‎ام برمی‎دارد. قدم می‎گذارم داخل خانه. درب را می‎بندم. بغلم می‎کند و گونه‎ام را می‎بوسد. بغلم کرد و گونه‎ام را بوسید. دیدم که برای دقیقه‎های طولانی بی توجه به کلافگی از گرما و دویدن در خیابان محکم بغلش گرفته‎ام. انگار خانه فرودگاه، راه‎آهن، ترمینال باشد. انگار خانه هرجایی از دنیا باشدکه در آن مسافری, عزیزِ راه دوری به تکه‎ی تنش می‎رسد. تکه‎ی تنی به منتظرش می‎رسد. مثل یک پرنده چسبیده بودم به سینه‎اش و مطمئنم صدای قلبم را می‎شنید. در ساعت یک و نیم بعدازظهر ماه اول بهار.