جایی که تو بنشینی بس فتنه که برخیزد

هفت روز پیش دقیقا همین ساعت‎ها آخر جلسه‎ی اول شین (روان‎درمانگرم) نظرم را درباره‎ی دارودرمانی برای کنترل اختلال اضطرابم پرسید؛ دست و پایم را جمع کردم و گفتم که دوست ندارم. بعد سعی کردم برایش پشت هم جمله‎هایی ردیف کنم و از این بگویم که آنقدر زندگی را دوست دارم که دلم نمی‎خواهد در برابرش کرخت و گیج باشم. دوست دارم هوشیار باشم و زندگی را بکشم درونم و ترجیحم این است خودم بتوانم اختلالم را کنترل کنم تا چند قرص کوچک رنگی. جوابش به خطابه‎ی غرای شخصی من یک جمله‎ی کوتاه و ساده بود: «پس تا می‎تونی راه برو». قرار است هشتاد هزار تومن بدهم برای همین تک جمله‎ای که شنیدم؟

پارسال با میم رفتیم جشنواره‎ی جهانی فیلم فجر. سال‎هاست اهل فیلم دیدن نیستم. اما جشنواره را دوست داشتم چون می‎توانستم با میم مدام در کل چهارسو چرخ بزنیم، در بالکن دلبازش با تهرانی در زیر پا سیگار بکشیم، کنار هم نهار بخوریم و در تاریکی سالن و در لحظه‎های دراماتیک فیلم دستانش را بگیرم و آرام فشار دهم. امسال هم قرار است برویم. ثبت‎نام کرده بودم و کد تخفیف گرفته بودم و منتظر بودم سایت باز شود تا صندلی دونفره‎مان را انتخاب کنم. وسط کار کردن و جمله‎ها را تمیز کردن و نیم‎فاصله زدن‎ها میم پیغام می‎دهد سایت باز شده و برای پنجشنبه ظهر بلیت یک فیلمی را بخرم تا با هم برویم. نمی‎توانم وارد بخش فروش بلیت شوم؛ پسوردم را یادم رفته است. گیج می‎شوم و نمی‎دانم باید چه کار کنم. حتی نمی‎دانم کدام قسمت سایت می‎توانم برای ریکاوری پسوردم تلاش کنم. استرس دارد شروع می‎شود و عدم تمرکز و قفل شدن مغز ساده‎ترین نشانه‎هایش است. از آن طرف شهر میمِ طفلک دارد سعی می‎کند کمکم کند. حتی بهش پسورد جی‎میلم را می‎دهم که خودش کار ریکاوری پسوردم را انجام دهد. موقع دادن پسورد جی‎میلم به نامه‎های عاشقانه‎‎ی زیادی فکر می‎کنم که در جی‎میلم وجود دارد. کم‎کم دارد دهانم تلخ می‎شود نه به خاطر اینکه شاید میم به فرض محال در جی‎میلم سرک بکشد بیشتر چون حس می‎کنم دارم جشنواره‎ی امسال را از دست می‎دهم. کنار میم بودن را.

میم میگرن دارد. تنها زندگی می‎‎کند. برای دوست‎دخترش که من باشم و درگیر اختلال اضطرابم همین دو گزینه کافی است که مدام نگران میم باشم. با اینکه یکی از عاقل‎ترین و مستقل‎ترین آدم‎هایی است که دیده‎ام. از سر کار که بیرون می‎زنم با اینکه بابت جشنواره و بلیت نگرفتن خیلی عصبی‎ام اما از گل‎فروش دمِ میدان رسالت یک دسته گل می‎گیرم که بروم پیش میم. داخل مترو کم‎کم دست‎هایم شروع به لرزیدن کرده و دارم مدام به میم اصرار می‎کنم یک راهی پیدا کند.

تا رسیدن به میم یک ساعت فاصله است. همه جا شلوغ است و حس خفگی دارم. دلم می‎خواهد به یک کتابی فکر کنم که خیلی از زمان خواندنش گذشته و سعی کنم نویسنده و ماجرای کتاب را به یاد بیاورم. تمرین خودساخته‎ام است برای افزایش تمرکزم. از موراکامی خیلی خوشم می‎آید. یک کتابی دارد به اسم «از دو که حرف می‎زنم از چه حرف می‎زنم» خودش صفحه‎ی آخر کتاب می‎نویسد که عنوان کتاب را از ریموند کارور نویسنده‎ی محبوبش وام گرفته؛ «از عشق که حرف می‎زنم از چه حرف می‎زنم»، کتاب داستان نیست. مجموعه نوشتارهای کوتاه و بلندی است از دویدن. از این می‎گوید که چطور تمرین و انجام پیوسته‎ی دویدن در طول این سال‎ها تن و روانش را تربیت کرده و در نویسنده شدنش بی‎تاثیر نبوده است. از دوست‎پسر اولم که جدا شدم. بی‎پول‎تر از آن بودم که بتوانم بروم پیش روان‎درمانگر. کتاب را خریدم و خواندم و یک سال تمام مدام راه رفتم تا توانستم ترومای جدایی‎مان را هضم کنم. بیست و سه ساله بودم و دلم هم می‎خواست نویسنده شوم. ده سال زودتر از زمانی که موراکامی نوشتن را شروع کرده بود. سی و سه‎ سالگی. کتاب برای من کتابِ درمانی است. آن روز که شین روان‎درمانگرم بهم راه رفتن را پیشنهاد داد اسم کتاب یادم نیامد. فقط بهش گفتم که اسبم. مدام می‎دوم و راه می‎روم. گفت: «این دفعه اسب بهتری باش پس. اسب مسابقه.» و خندیدیم.

از تاکسی پیاده می‎شوم. میوه می‎خرم. از خیابان رد می‎شوم. کوچه‎ی بلند را تا انتها می‎روم. در طبقه‎ی سوم آخرین خانه‎ی این کوچه میم زندگی می‎کند. در حیاط را باز می‎کند. در راه پله‎ها مثل همیشه می‎دوم و مثل همیشه میم در آپارتمان را قبل از رسیدنم باز می‎کند. صورت و حالت بدنم عصبی است. گل و میوه را از دستم می‎گیرد. گونه‎‎ام را می‎بوسد. کمکم می‎کند مانتو و شالم را دربیاورم. می‎نشینم پای لپ‎تاپ میم. باز هم نمی‎توانم بلیت بخرم. زنگ می‎زنم به شماره‎های پشتیبانی باز هم نمی‎توانم بلیت بخرم. میم دارد ظرف می‎شورد و چای دم می‎کند. من دراز کشیده‎ام وسط پذیرایی و به بازی آرسنال – نیوکاسل مثلا نگاه می‎کنم اما حالا اضطراب یک بغض است که دارد کم‎کم در گلویم بزرگ می‎شود. مثل یک توده‎ی بدخیم.

ده دقیقه‎ی بعد دارم بلند بلند و از ته دل گریه می‎کنم که چرا نمی‎توانم بلیت بخرم. وسط گریه توضیح می‎دهم که ثبت‎نام را درست انجام داده‎ام و کد تخفیف جشنواره را وارد کرده‎ام. چرا توضیح می‎دهم؟ میم طفلک که اصلا حرفی نزده، گفت اگر هم نشد آزاد برایم بلیت می‎خرد. من ولی چون اضطراب دارم دچار احساس ناامنی شده‎ام و دارم الکی از خودم به‎خاطر هیچ دفاع می‎کنم. احساس ناامیدی می‎کنم. حدود شش دقیقه انفجار گریه‎ام طول می‎کشد. بغلم می‎کند. اشکم را با دستانش پاک می‎کند و می‎بوسدم. چند دقیقه‎ی بعد دارم چای با شکلات Merci می‏‎خورم و از خاطراتم از زمان آلن‎ شیرر در نیوکاسل می‎گویم و دیگر گریه نمی‎کنم.

 نیم ساعت بعد با میم می‎رویم بیرون که سیگار بخریم و بروم خانه. برای میم یک پیراهن چهارخانه‎ی سورمه‎ای خیلی قشنگ و برای خودم یک پیراهن کوتاه سفید و مشکی می‎خرم. در این خیابان شلوغ حالا حالم خوب است چون میم کنارم است و هوا خنک است و هم را دوست داریم.

شب میم پیغام می‎دهد که ته دلش خالی است. گریه کردنم غمگینش می‎کند. به نظرش کار و خانواده‎ی خوب دارم. جوان و قشنگم و نباید این قدر غمگین باشم. درست می‎گوید. اگر یک روز از این افت‎وخیزهای روحی‎ام خسته شود و ترکم کند چه؟ دلم می‎خواهد خودم را بچسبانم به گرمی تن میم. دلم می‎خواهد بروم داخل دل میم و خالی دلش را پر کنم.

من ویراستارم و سر و کارم با نرم‎افزار Word است. سال‎هاست. امروز برای بار دوم Ctrl+S را فراموش کردم و متنی که حدود سه ساعت رویش کار کرده بودم از دست رفت.  عصبی شدم و حس خفگی داشتم. صدایم هم کمی رفت بالا. حتی انگشتانم لرزید و حس کردم نمی‎توانم دوباره انجامش دهم. این‎ها نمونه‎های کوچکی‎اند از درگیری با اختلال اضطراب.

عصر است. متن را دوباره انجام داده‌ام. تلخی از دهانم رفته و انگشتانم هم نمی‎لرزند  و حتی با همکارم هم که با من خیلی فرق دارد توانسته‎ام ارتباط برقرار کنم. میم پیغام می‎دهد که چند ساعت با پیشتبانی سر و کله زده و حالا می‎توانم با هم برویم جشنواره. بیرون باران بند آمده است.

داخل مترو نشسته‎ام و دارم به یک ری‎میکسی از شجریان و آرنالدز گوش می‎دهم. خیلی خوب است. حالم خوب است. یک ایستگاه زودتر پیاده می‎شوم تا کمی قدم بزنم. همه چیز شسته و تمیز و زیباست. کنار بزرگراه یک زمین سبز بزرگ است. واردش می‎شوم. انگار نه یک زمین ساده کنار بزرگراه که به چشم من دشت بیکران بهار است. روی چمن‎ها و شبدرهای خیس راه می‎روم. همه جا خلوت است. حس می‎کنم داخل یکی از آن سکانس‎های طلایی فیلم‎های ترنس مالیک‎ام. به سبزی آرام پیش رویم خیره می‎شوم و حس می‎کنم من خیلی زندگی را دوست دارم. میم را. مادرم را. کتاب‎هایم را. شجریان را. سعدی را. فصل بهار را.